شاسوسا
من می خواهم برگردم به دوران خلوت خودم. من نمی خواهم دیگر کسی برای من چنگ و دندان نشان بدهد. یعنی راستش حوصله آزار دیدن را ندارم
شاسوسا
من می خواهم برگردم به دوران خلوت خودم. من نمی خواهم دیگر کسی برای من چنگ و دندان نشان بدهد. یعنی راستش حوصله آزار دیدن را ندارمدرباره من
سلام
خداحافظ!
چیز تازه ای اگر یافتید،
بر این دو اضافه کنید
تا بل باز شود این در گم شده بر دیوار
پناهی
ادامه...
شعری با یه عالمه «هی»
شعری با یه عالمه «هی»
کلاف سردرگمی در دست گربه ی روزگار
جیغ های بلند دخترم
«بی ادب، بی ادب»
تلفن هایی که جز سکوت چیزی با خود نمیبرند
و سکوت برمیگردانند
بی جواب
بی جواب آرزوهای گم شده
بی جواب آروزهای کوچک گم شده ی
بی جواب آرزوهای کوچک تحقیر شده ی بی جواب
و پول، عشق، و «دادن» خوب یا بدش مهم نیست
خودِ «دادن» مهم است
و می نویسی و مینویسند
جواب میگیری و پاسخ میدهی و مرغ میشوی در عزا و عروسی
و سکوت
نتیجه ی هر چه که میبافی
می بافی می بافی با نخ توجیه
نخ های توجیه را در دروغ میبافی و میبافی «خسته شدم میخوام برم بخوابم»
خواب
آخ چقدر دلتنگ یک شبی هستم بخوابم بدون خواب دیدن
و صبح نگویم آخ چقدر خسته ام
صبح نبافم توجیه در دروغ و دروغ را در توجیه
و بفروشم به شما تمام حرف هایی که بافته ام از این دو
تا دل تنهایی شما شاد شود و «از غصه آزاد شود» و برود بنشین سر حوض و «مورچه اومد آب بخوره» را بازی کند
آب بپاشد به فرشی از حرفهایِ بافته از آن دویِ من
و سکوت و بازم سکوت
شبی یخ زده
تو شهر دور
دست تو را بگیرم و بگویم «انشاالله گربه است»
آنگاه فرشی که نجس شده را پاره کنم و بدهم به سپور محله
تا دلش خوش شود و من دلخوش کنم به گربه ای که دیگر فرشی ندارد تا روی ان بخوابد
و بخوانم نفثه المصدور و هی بخوانم نشانه شناسی و گم بشم در میان نشانه ها
و بخوانم فصوص الحکم را و شرح بدهم زن را از دید ابن عربی
و بمانم در بافته ی فرشی از آن که دیگر گربه ای روی ان نمیخوابد و
بنویسم هی بنویسم و هی صدا بزنم: یونگ یونگ
و وق بزنم عرفان نظری را
و ببافم دروغ را از حرف ها و بنویسم برای تو
سکوت
تو نخوانی و سکوت
و سکوت هدیه ای است از جانب تو
و هی کتاب بخرم و هی میخرم و گم میشم میان همه کتابهایم
دیگر جایی برای من نیست در زندگی
و هی گم میشم در میان سایتهای کتاب
و نفرین میکنم و تمام شب داد میزنی از دردی که در دلت پیچیده
من خواب میبینم و هی خواب میبینم که دوباره دارم نفرین میکنم
«علی مانده و حوضش»
و من میخوانم و خیلی میخوانم و هی به من میگویند دکتر آقای دکتر و هی دوباره میگویند دکتر
و من میخندم تـــــــــــــــلخ به تلخی تلخی تمام تلخ های دنیا
و تو باز میگویی آقای دکتر
و تلخیِ خنده ام را به نگاهم میدهم و هی نگات میکنم و تو باز میگویی
«خرگوش کوچولوی من شب بخیر»
خسته شدم میخوام برم بمیرم
بمیرم و تو یک سنگِ مرمرِ خوشتراشِ سیاهِ چینی روی قبرم بیندازی
و هیچ کوتاهی نکنی از حفظ آبروی آقای دکتر
و مثل بیوه ها گریه کنی و بسازی خاطره های خوب و بگویی به زنهای همسایه
و به شوهرهایشان بگویی «مرض»
و به مردها بگویی مرض، هر شب جمعه ای که با یه کارتن خرما برایم خیرات میکنی
و بعد میخندید
به من
چند روزی تو قبرستون بهم سر بزنی تا خیالت راحت بشه
که دیگه بر نمیگردم و بروی سراغ
ز
ن
د
گ
ی
وپول دربیاری فرش بخری زنجیر طلا بخری پراید بخری و
ز
ن
د
گ
ی
کنی هی.
و من بمونم با یا عالمه کار نکرده و یک سنگِ مرمرِ خوشتراشِ سیاهِ چینی
بخوابم
و دیگه هی خواب نبینم و بخوابم به اندازه تموم خستگیهای این چند سال
و تو بروی دخترم برود و پسرم برود و تو باز بروی
و من دیگه نتونم راهی بشم
«عروسک قشنگ من شب بخیر» را هی برای دخترم نخونم
و دعوا نکم با پسرم و غر نزم با زنم زیر اون سنگِ مرمرِ خوشتراشِ سیاهِ چینی
و تو بروی و
ز
ن
د
گ
ی
کنی و پراید بخری
و من برای اومدن های تو تموم زمستونها را تا قیامت بشمارم
و تو اسم تموم پسرها را بزاری «علی رضا» و بخندی به همه ی قصه ها
