ماهی سیاه کوچولو صمد بهرنگی

ماهی سیاه کوچولو 

شب چله بود. ته دریا ماهی پیر دوازده هزار تا از بچه ها و نوه هایش را دور خودش جمع کرده بود و برای آنها قصه می گفت:
"یکی بود یکی نبود. یک ماهی سیاه کوچولو بود که با مادرش در جویباری زندگی می کرد.این جویبار از دیواره های سنگی کوه بیرون می زد و در ته دره روان می شد.
خانه ی ماهی کوچولو و مادرش پشت سنگ سیاهی بود؛ زیر سقفی از خزه. شب ها ، دوتایی زیر خزه ها می خوابیدند. ماهی کوچولو حسرت به دلش مانده بود که یک دفعه هم که شده، مهتاب را توی خانه شان ببیند!

 

هوشنگ ایرانی

یگانه راز ایرانی

محمد آزرم:«هوشنگ ایرانی» در تاریخ شعر ایران، نام اسرارآمیزی است؛ در فاصله سال‌های 1329 تا 1334 بسیار شنیده می‌شد بدون اینکه چیزی از شعرهایش را خوانده باشند. بد و بیراه‌هایی که ترکیب طرفداران شعر کلاسیک و پیروان شعر«نیما» (و البته خود نیمایوشیج) نثارش می‌کردند همه به خاطر شعر «کبود» بود که چیزی از آن نمی‌فهمیدند، جز ترکیب زبانی «جیغ بنفش»، و نفهمیدند که چه بد ترکیب شده‌اند تا نیم قرن سکوت را به شعر ایرانی تحمیل کنند. حالا از سال 1380 که امکان خواندن شعرها و نوشته‌هایش فراهم شده و فضایی مثبت و جذاب پیرامون نامش شکل گرفته، برخی از طرفداران تئوری شعر نیمایی، سعی می‌کنند علت ناکارآمد شدن شعر نیمایی و دستور زبانی را که نیما برای شعر نوشته، به بازگشت دوباره نام هوشنگ ایرانی نسبت دهند و تصور می‌کنند «شعر زبان» ،«شعر متفاوط» و شعرهایی که رفتاری افراطی در شکل شعر دارند، ادامه شعر هوشنگ ایرانی هستند. اما شعر«متفاوط» شعری «خود مشروعیت‌بخش» است. پس نیازی نیست که نامی را آلترناتیو نام دیگری کند تا تاریخی جعلی بسازد. پیش از این هم نوشته‌ام که بازی با شعر هوشنگ ایرانی را برای بازگرداندن او به جایگاهی که در گذشته شعر باید می‌داشت و از او دریغ شد، انجام نمی‌دهم. همراه با لذت شخصی دارم موقعیت جدیدی برای شعر و برای این شعر می‌سازم. موقعیتی متغیر تا بتواند در آینده شعر هم، برای خود جایگاهی تدارک ببیند.

جیغ بنفش و هوشنگ ایرانی

جیغ بنفش کی بود؟ ها

 

همزمان با شکل گیری حرکت های جدید در شعر دهه هفتاد ، به یکباره جامعه ادبی ایران به بررسی زندگی و شعر یکی از شاعران معاصر پرداخت. هوشنگ ایرانی شاعر نوگرا در دهه سی شمسی یکی از کسانی است که منتقدین امروز، دستاوردهای جدید شعر فارسی را به او نسبت می دهند.